Στο ενδιάμεσο της εορταστικής περιόδου βρέθηκα στην Κηφισιά σε ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια για να δοκιμάσω το ανανεωμένο του μενού. Ο λόγος για το Monzù που όπως σας έχω γράψει στο παρελθόν, στεγάζεται σε ένα υπέροχο αρχοντικό του 19ου αιώνα, το οποίο έχει διατελέσει στο παρελθόν το ρόλο του εξοχικού περίπτερου της βασιλικής οικογένειας. Αναφέρομαι σε αυτό το εντυπωσιακό νεοκλασικό γιατί εξακολουθεί να διατηρεί την αύρα μιας άλλης εποχής που στο μυαλό μου διατηρεί ανέπαφο το πέπλο του ρομαντισμού και δρα καταπραϋντικά στις περίεργες μέρες που ζούμε.
Η αισθητική του Monzù φυσικά δεν περιορίζεται στη διακόσμηση, αλλά μιλάει και μέσα από τα πιάτα του σεφ Γιάννη Λιόκα που για μια ακόμη φορά με εκπλήσσει με το πόσο άρτια συνδυάζει τη γεύση με την ομορφιά - έχω κουραστεί από τις συνθέσεις οι οποίες γράφουν καλά στο Instagram αλλά είναι κενές ουσίας, καθώς και από την εστιατορική προχειρότητα και τη βιασύνη και δεν έχω χειρότερο από τα να σε μεταχειρίζονται ως ξεπέτα.
Αλλά ας επανέλθω στο θέμα μου. Στο Monzù, λοιπόν, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ είσαι ένας εκλεκτός καλεσμένος ο οποίος θα λάβει μέρος σε μια γευστική τελετουργία. Έτσι αντιλαμβάνεται, άλλωστε, και ο Λιόκας τη μαγειρική του. Το μόνο που έχει να κάνει ο επισκέπτης είναι να διαλέξει που θα κάτσει (στην κομψή σάλα ή στην προστατευμένη cosy βεράντα) και να αφεθεί στην απόλαυση.
Τη βραδιά που το επισκέφτηκα, αποφάσισα να ξεκινήσω με το πρώτο πράγμα που είδα στον κατάλογο, δηλαδή με μια από τις πέντε πίτσες και πιο συγκεκριμένα με την απολαυστικά πικάντικη Diavola. Δεν σας κρύβω ότι για μια φορά ακόμη ενθουσιάστηκα με την άψογη ζύμη της σε ναπολιτάνικο στυλ, η οποία ωριμάζει για σαράντα οκτώ ώρες, αλλά και την ισορροπημένη κάψα της που οφείλεται στο σαλάμι picante, nduja και στα καραμελωμένα κρεμμύδια.
Ζήτησα στη συνέχεια τη signature σελινόριζα «osso buco», η οποία φέτος δεν είναι γεμιστή με κρέας, μα με μανιτάρια και χόρτα που της πάνε καλύτερα, καθώς δένουν άψογα τόσο με την αέρινη κρέμα σελινόριζας από πάνω όσο και με την κρέμα καπνιστής γραβιέρας από κάτω. Μαζί με την παρέα μου είπαμε ένα μεγάλο «ναι» στην αναζωογονητική φρεσκάδα ενός carpaccio τόνου με αχλάδια confit, πίκλα γογγύλι, σινάπι, αυγοτάραχο τόνου και εσπεριδοειδή – δεν το μετανιώσαμε και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Για κυρίως δοκιμάσαμε τον βαθιάς νοστιμιάς μπακαλιάρο που περιλούζεται από φασόλια Φενεού σε σάλτσα βουτύρου με αυγά ψαριών και γάρο (colatura di alici), τον τρυφερό και άψογα μαγειρεμένο μαύρο χοίρο με κρέμα παστινάκι, ψητά παντζάρια, chutney καπνιστής πανσέτας και μύρτιλα σε ζύμωση και μια κοτολέτα Milanese με πίκλα κρεμμύδι, κρέμα από ψητά λεμόνια και μαγιονέζα πατάτας με σινάπι, η οποία έχει και ελληνικά χαρακτηριστικά, καθώς στη σύνθεση του πιάτου συμμετέχει δυναμικά η κάπαρη Σύρου. Για το τέλος, αν και η σοκολατένια πρόταση φάνταζε δελεαστική, ψηφίσαμε όλοι το ανάλαφρο, αλλά μεστό τιραμισού, το οποίο φτάνει στο τραπέζι με ένα τετράγωνο, τραγανό καπέλο φτιαγμένο από φιστίκι Αιγίνης. Τα παραπάνω τα συνοδεύσαμε με πολύ ενδιαφέρουσες ετικέτες κρασιών Ελλήνων παραγωγών από τη λίστα κρασιών που, ας μου επιτραπεί, σηκώνει κι άλλες προσθήκες, καθώς τα πιάτα έχουν δυνατό χαρακτήρα. Αν πάτε στο Monzù, περιμένω τις εντυπώσεις σας.
Γιώτα Παναγιώτου
So Posh